Renske Schippers, paraveterinair Intensieve Zorg, haalde Saartje zes jaar geleden op uit een asiel in Zwolle. Saartje was toen twee jaar. “Ze was druk en zenuwachtig, ik dacht door de omgeving van het asiel, maar later bleek dat ze verlatingsangst had.”

Saartje ging vanuit het asiel in de auto mee naar huis. “Ik zette haar achterin de auto, net zoals ik dat altijd deed met mijn vorige hond. Alleen Saartje sprong op en zat binnen een seconde op de voorstoel.”

Foetsie

“Toen ben ik maar eerst naar het bos gereden om haar uit te laten. Ik opende de achterklep en weg was ze. ‘Die komt nooit meer terug’, dacht ik, maar gelukkig kwam ze na een tijdje toch weer naar ons toe gerend. We hebben haar aan de riem gedaan en lekker een stuk gewandeld. Vanaf toen hoorde ze echt bij ons.”

“Alleen zijn vond ze in het begin lastig. Als ik de kinderen naar school bracht klom ze bijna door het raam naar buiten om met ons mee te gaan. Langzaam hebben we haar geleerd alleen thuis te blijven en nu gaat het hartstikke goed.”

Watervogels

“We zijn haar een keer kwijtgeraakt tijdens het wandelen. Wat bleek? Ze was in de rivier de Lek gerend en zwom achter watervogels aan. Het was winter en ze kwam maar niet terug. We zijn heel hard gaan roepen totdat ze zich eindelijk omdraaide en tegen de stroom in naar ons terug zwom.”

Goed team

“Na vijfentwintig jaar werken bij het dierenziekenhuis zou je zeggen dat ik alles gezien heb, maar elke dag heb ik nog nieuwe inzichten en ontmoet ik nieuwe mensen.” Soms is er ook verdriet, bijvoorbeeld als een ziek dier ondanks alle zorg overlijdt. “Als collega’s praten we daar dan met elkaar over. We hebben een hecht team.”

Tekst: Renske Belt | Foto: Bas Niemans

In de serie Dierbaar vertellen medewerkers van het Universitair Dierenziekenhuis over een dier dat voor hen bijzonder is. De foto’s in deze serie hangen in het Universitair Dierenziekenhuis.